Eindeloos de tijd hebben, iets
wat misschien niet veel mensen ervaren.
Vaak is het een drukke week met een volle agenda, versnellen, op de
automatische piloot en door, door, door. Ik heb nooit veel gewerkt, maar ben
wel al 13 jaar moeder, en sinds een aantal jaar geef ik vorm aan mijn leven/??
Omdat ik een snelle denker ben, en ook van prikkels houd, neem ik wel eens te
veel hooi op mijn vork; het resultaat is overal lijstjes in huis, lijstjes
waarvan net niet alles wordt afgestreept en de restanten meegenomen worden naar
een nieuw lijstje. Mijn hoofd kan daardoor enorm druk worden met de dingen die
nog gedaan moeten worden, van praktisch en regelwerk tot en met tijd ‘moeten’
inplannen voor ontspanning. Uiteindelijk wordt het leven meer een molen die
maar doordraait, nooit echt stopt, een race waaraan je meedoet, naar een
toekomst die altijd weer opgeslokt wordt door het nu.

Ik sta nog maar aan de vooravond
van mijn werkzame leven, ik ben nu een jaar aan het werk, maar ik voel dat ik
meer wil werken, grotere projecten wil doen en een grotere plek wil innemen in
de samenleving dan ik nu doe. Maar gaat mijn leven dan nog drukker, voller en
sneller aanvoelen dan het al doet? Het was een vraag die tussen alle andere
vragen, ideeën en plannen door sluimerde, maar waar het antwoord moeilijk op te
vinden was. Tot ik op een dag onverwacht zwanger bleek te zijn, ondanks een
heel betrouwbaar spiraaltje. Na de schok van de onverwachte leven veranderende
gebeurtenis hebben we ongeveer een week kunnen genieten van het bijzondere
nieuws. Daarna kreeg ik kramp die was opgewekt door het zoeken naar het
spiraaltje in mijn baarmoeder, en in enkele uren liet de zwangerschap los. Een
venijnig en innig verdriet welde op uit de spelonken van mijn lichaam.

Een kindje ben ik verloren, maar tijdens de dagen dat het
kindje, hoe klein het ook was, in mijn buik groeide, vond ik een stilte in
mijzelf, een diepe ontspanning die ik niet veel vaker had ervaren en een
ervaren van tijdloosheid. De zwangerschap had iets aangeraakt waar ik zo naar
verlangde en waar ik nu bewust ruimte aan probeer te geven; het leven in het
nu.

De belangrijkste ontdekking die ik gedaan heb is het besef
dat er geen noodzaak is om snel, gehaast en met weinig aandacht te leven. Het
lijdt tot een hoge productie, maar tot weinig genieten van je verdiensten. Het
lijst tot stress, althans bij mij, tot chagrijnigheid, tot een soort hardheid
in mijn lichaam en stemming, hevige menstruaties en een beetje een leeg gevoel.
Ik weet nu dat wanneer ik langzamer leef, ik meer bewust stil kan staan
bij alles wat ik ervaar. Daardoor neemt het plezier in mijn leven toe, kan ik
veel meer genieten en lachen.

Langzamer leven lukte mij ook pas toen ik niet langer een
ideaalbeeld in de toekomst nastreefde, ik kon pas vertragen op het moment dat
ik mijn imperfecte zelf omarmen kon.
In de vertraging kom ik bij diepere lagen van zijn. In de stilte kom ik in
contact met de volheid van het leven. Én de tijd is niet langer iets wat
voorbij raast, van week naar week, van jaar naar jaar, maar een continuüm dat
eeuwig is, met je meebeweegt, nergens naar onderweg is. Zoals filosoof Henri
Bergson schreef: